Hoe vaak heb je gehoord dat het tijdperk van de jaren 90 het meest competitieve tijdperk was in de geschiedenis van bodybuilding? Als je de bodybuildingwereld een beetje volgt, is dit iets dat je op een consistente basis hoort.
Om dit idee kracht bij te zetten komen veel mensen al snel met een dezelfde namen. Je kunt dan vooral denken aan bijvoorbeeld Flex Wheeler, Kevin Levrone, Nasser El Sonbaty, Vince Taylor en Shawn Ray. Sterker nog, deze lijst met namen wordt vaak gebruikt om te stellen dat Kevin of Flex verschillende Olympia-titels zouden hebben gewonnen als ze in het huidige moderne tijdperk hadden gestreden.
Dat zou dus eigenlijk zeggen dat de huidige atleten een stuk minder zouden zijn dan deze legendes uit de jaren 90. Hoewel veel mensen in de wereld van het bodybuilden het met het bovenstaande idee eens zijn, ben ik van mening dat je vrij goed kunt beargumenteren dat het tegendeel wellicht waar is.
Vroeger was alles beter
Het idee dat een sport twintig jaar geleden beter en / of competitiever was, is iets dat je in meerdere sporten terug kan zien. Basketballfans, met name fans van 35 jaar of ouder, prediken vaak met het idee dat de spelers van de jaren 90 de spelers van vandaag absoluut zouden domineren.
Grote atleten uit het verleden krijgen vaak meer lof dan ze wellicht verdienen. Dit komt mede vanwege het feit dat met de tijd hoe meer ze worden besproken en geprezen, hoe groter en meer fantastisch hun nalatenschap wordt. Michael Jordan en Diego Maradona zijn daar uitstekende voorbeelden van.
Lebron James zou nog eens vijf jaar op rij de beste speler in de NBA kunnen worden. Hij kan elk record in de competitie breken, tien kampioenschappen winnen terwijl hij jonglerend het stadion binnenrijdt. Dan zouden oudere NBA-fans nog steeds hautain grinniken over het idee dat hij beter is dan Michael Jordan. De legende van Michael Jordan is in de hoofden van de meeste fans tot een onoverkomelijk niveau uitgegroeid.
Diego Maradona was zeker geweldig. Hij speelde echter wel in de tijd dat er op atletisch gebied nog zeer veel te winnen viel binnen de voetbalsport. Het is goed mogelijk dat hij het tegenwoordig een stuk lastiger zou hebben in een steeds fysiek wordend voetbalspel. Dit maakt het des te knapper wat Lionel Messi tegenwoordig laat zien.
Het Phil Heath tijdperk
De competitie van Phil Heath is en is altijd al een grap geweest volgens de kenners. Net als Dorian overigens in de jaren 90, bestaat de competitie van Phil uit enkele van de grootste en meest legendarische bodybuilders aller tijden. Big Ramy verscheen ten tonele in 2013 – toen Phil op weg was om zijn derde Olympia-titel te winnen.
De dreiging van Big Ramy
Op het moment dat Ramy professional werd, domineerde hij de New York-professional. Hij werd indsdien gezien als een bedreiging bij elke pro-show waaraan hij deelnaam. Net als Flex, Kevin en Shawn in de jaren ’90. Sindsdien heeft hij nog vier professionele titels gewonnen, waaronder een tweede titel op de New York Pro.
Ramy klasseerde op drie achtereenvolgende Olympia’s in de top5 van een zeer concurrerend veld. De meest recente is zijn tweede plek van afgelopen jaar. Het is aannemelijk dat Big Ramy op het einde van zijn carriere een c.v. heeft die minimaal net zo indrukwekkend is dan veel legendes uit de jaren 90.
De ondergewaardeerde Branch Warren
Branch Warren heeft misschien niet de mooiste of meest esthetische lichaamsbouw ooit. Desalniettemin is hij zeker een bonafide legende in onze sport. Deze topper begon zijn carrière met het tegendeel te bewijzen van talloze mensen die beweerden dat hij niet de genen had om een professionele bodybuilder op topniveau te worden. Branch won tien pro shows, waaronder twee Arnold Classic-titels.
Hij eindigde zes keer in het prijzengeld op de de Mr. Olympia. De meest indrukwekkende was wellicht zijn schokkende tweede plaats was vóór Jay Cutler in 2009. Een nog meer indrukwekkende prestatie was wellicht dat hij de beste comeback ooit kende na een zéér zware blessure. Branch scheurde zes maanden voor de 2012 Arnold Classic de pees van een quadricep af nadat hij was uitgegleden op een natte parkeerplaats. Dit was een echt een wonderbaarlijke prestatie die getuigt van kracht en doorzettingsvermogen zoals je dat zelden of nooit tegenkomt.
Over Jay Cutler gesproken, dat was ook een absolute topper. Vier keer Olympia-kampioen. Dat had zomaar negen keer kunnen zijn als hij niet zo vaak te maken kreeg met ene Ronnie Coleman. Jay is ook de enige Mr. Olympia in de geschiedenis die de titel heeft heroverd na deze te hebben verloren. Ondanks het feit dat een aantal grote kampioenen dit in de geschiedenis ook hebben geprobeerd.
De legende van Kai Green
Dan hebben we ook nog ene Kai Green. AKA Mr. Getting It Done. AKA The Drama King. AKA Mr weigert om elke vraag te beantwoorden onder elke omstandigheid. AKA Mr. Pretend Introspective Philosopher. AKA een van de meest indrukwekkende fysieken in de geschiedenis van de mensheid. Wat kan er nog meer worden gezegd over The Predator? Kai heeft bijna dertig professionele shows gedraaid en tien keer zijn hand omhoog mogen houden als uiteindelijke winnaar.
Bovendien heeft Kai vijf keer top vier geplaatst op de Olympia, waaronder vier tweede plekken. Last but not least, hij heeft drie Arnold Classic-titels op zijn naam staan en vertoonde een fysiek in de uitvoering van 2009, die volgens velen een van de meest indrukwekkende totaalpakketten ooit in een bodybuild show – in welk tijdperk dan ook. Met andere woorden, hij bevind zich moeiteloos in dezelfde categorie als Shawn, Flex en Kevin.
De consistentie van Dexter Jackson
Hoe zit het met Dexter Jackson? Is hij goed? Dexter is de spreekwoordelijke spijker in de kist met betrekking tot het argument dat het Phil Heath-tijdperk even concurrerend is als het tijdperk van de jaren 90 eens was. Sommigen zeggen dat Dexter deel uitmaakte van beide tijdperken, hetgeen een beetje vreemd is.
Dexter begon te concurreren op professioneel niveau in 1999, had zijn beste jaar tot nu toe in 2008, werd tweede in de Olympia in 2016 en ook vorig jaar verscheen in topconditie op de grootste show. Moeilijk om een realistisch argument te vinden dat hem een bodybuilder uit de jaren ’90 maakt. Bovendien is Dexter de meest winnende bodybuilder aller tijden en zal het waarschijnlijk de rest van de tijd zo blijven. Simpel.
Dexter is ook de enige leider in het aantal Arnold Classic Ohio-overwinningen, nog een record dat nooit mag worden doorgestreept. Wat denk je van Jackson’s Olympia-succes? Laten we eens kijken. Hij was de top vijf op de grootste en meest prestigieuze show in het bodybuilding waaraan hij maar liefst zestien keer deelnam. Dit is inclusief een tweede plaats en natuurlijk de Mr. Olympia-overwinning in 2008.
Een uiterst competitief tijdperk
Als we het hebben over het kunnen concurreren van het Phil Heath-tijdperk dan hebben we tot nu toe alleen argumenten genoemd zonder namen te noemen zoals William Bonac, Roelly Winklaar of Shawn Rhoden. Zoals je kunt zien, is dit Phil Heath-tijdperk verre van zwak geweest, verre van saai en zeker verre van niet-competitief.
De atleten die hierboven zijn besproken hebben op zijn minst een zeer vergelijkbaar palmares als die van het veelbewogen tijdperk van de jaren 90. Het is gemakkelijk om nostalgie de vrije loop te laten en van mening te zijn dat Flex Wheeler of Kevin Levrone een dozijn Mr Olympia-titels zou hebben gewonnen als ze vijftien jaar later waren geboren.
We zijn allemaal af en toe schuldig aan dit nostalgische standpunt als we het hebben over de groten van verschillende sporten die we leuk vinden. Dat gezegd hebbende, moeten we koesteren wat we vandaag kunnen bewonderen. De toekomst van onze sport kan ervan afhangen.
